Ժամանակակից մարդկանց կյանքը մրցարշավի է նման։ Մենք մշտապես վազում ենք, որ ավելի բարձր պաշտոն ստանանք, արժանանանք որևէ մեկի լավ վերաբերմունքին, հասցնենք ակցիայով ապրանք գնենք։
Շտապելով երկնային հաճույքներին հասնելու համար՝ մենք մոռանում ենք, որ ծնվել ենք նրա համար, որ ապրենք մեր ամեն օրը, լինենք երջանիկ, վայելենք յուրաքանչյուր պահը։
Կարդացեք նամակը, որը տատիկը գրել է տարիքով ավելի երիտասարդ իր ընկերուհուն։ Այն կստիպի վերաիմաստավորել ձեր կյանքը։ Այն ոգեշնչում է, յուրաքանչյուրն ինչ-որ բան է գտնում ինքն իր համար։
-Իմ թանկագին Մարտա, օրեցօր ավելի շատ եմ կարդում և ավելի քիչ ժամանակ հատկացնում տան մաքրությանը։ Հիմա հաճախ եմ նստում բակում ու մեծ հաճույք ստանում նրանից, որ հետևում եմ աշխարհին, ինձ այլևս չեն անհանգստացնում հողամասում աճող խոտերը։ Ես փորձում եմ ավելի շատ ժամանակ անցկացնել մտերիմներիս հետ և քիչ աշխատել։
Փորձում եմ վայելել յուրաքանչյուր ակնթարթը։ Զաբղված եմ նրանով, որ կարողանամ գիտակցել կյանքի արժեքը։
Դադարել եմ ինքս ինձ վրա գումար խնայել։ Հանել եմ դարակից իմ ամենաթանկ բաժակները և ամեն օր դրանցով թեյ եմ խմում։
Շուկա գնալիս հագնում եմ ամենագեղեցիկ զգեստներս, քանի որ եթե լավ տեսք եմ ունենում, չեմ ափսոսում իմ ծախսած գումարը։
Սկսել եմ ամեն օր օգտագործել իմ սիրելի օծանելիքը, այլևս չեմ պահում հատուկ առիթների համար։
Հրաժարվել եմ «հաջորդ անգամ» արտահայտությունից, այլևս երբեք ու ոչինչ չեմ թողնում վաղվա համար, քանի որ այն կարող է չլինել ինձ համար։
Ես չգիտեմ, թե մարդիկ ինչ կանեին՝ իմանալով, որ վաղվա օր չեն ունենալու։ Խնդիրն այն է, որ մեր կյանքը համարում ենք ստաբիլ ու բնական, դրա համար էլ հաճախ չենք գնահատում դրա կարևորությունը։
Հիմա զղջում եմ, որ մտերիմներիս, ամուսնուս և երեխաներիս քիչ եմ ասել, թե նրանք որքան կարևոր են ինձ համար։
Ես այլևս չեմ հետաձգում այն, ինչը կարող է ինձ ավելի երջանիկ դարձնել։ Ես ինքս ինձ միշտ կրկնում եմ, որ այս օրը իձ համար յուրահատուկ է լինելու։
