Ուղիղ 14 տարի առաջ մանկատան մի աղջիկ, իր հսկայական աչքերով նայեց ինձ և հանկարծ հարցրեց. «Դուստր ունե՞ս»: «Ո՛չ», — ասում եմ … Նա այդքան խորիմաստ հոգոց հանեց և ասաց. «Բայց դուստր պետք է ունենալ»: Նա երկչոտ նայեց ինձ և ասաց. «Թող ես դառնամ քո դուստրը»: Անմիջապես իմ գլխում մտքերի փոթորիկ սկսվեց:
Ի վերջո, ես արդեն որդի ունեմ, նա չափահաս է… Կարիք ունե՞մ: Բայց այս արտահայտությունը «դուստր է պետք»` անընդհատ գլխումս պտտվում էր : Իհարկե, ինձ դուստր է պետք:Ես միշտ երազում էի դստեր մասին, բայց ծնվեց որդիս, իսկ երկրորդ երեխա ունենալ չէի համար ձակվում …Եվ ես մտածեցի. «Ի՞նչ կա որ, միթե երեխային չեմ մեծացնի:
Թող որ ես դուստր ունենամ»: Ես պատասխանեցի նրան. «Արի» և մենք գրկախառնվեցինք … Երբ նա 2 տարեկան է եղել, մայրը մա հացել է, և նա հայտնվել է մանկատանը: Այդ ժամանակից ի վեր նա երազում էր ընտանիքի մասին:Ես աղջկան տարա մեզ մոտ 8 տարեկանում: Նա երջանիկ էր, քանի որ ուներ եղբայր, պապ և տատիկ, երկու զարմիկ և հորաքույր, հորեղբայր:
Իհարկե, ամուսինս սկզբում դեմ էր: Բայց դուստրս և նրա հսկայական աչքերը շուտով գերեցին նրան: Աղջիկն անմիջապես սկսեց նրան հայրիկ անվանել:Մեր աղջիկը մեծացավ շատ բարի և անկեղծ, միակ բանն այն էր, որ դպրոցում խնդիրներ էին առաջանում: Ուսումնառության հարցում բարդություններ կային, նա ետ էր մնացել զարգացման մեջ, ըստ երևույթին, մանկատան դաստիարակությունն այդպես արտահայտվեց: Երեխայի բառապաշարը նվազագույն էր:
Բայց կամաց-կամաց, իր և ծնողական սիրո, խնամքի շնորհիվ, նա հասավ հասակակիցներին: Նա սկսեց նկարել, պատմվածքներ և նույնիսկ բանաստեղծություններ էր գրում:Եվ երջանիկ մանկություն թռավ … Նա այժմ չափահաս է: Այսօր նա գալիս է մեզ այցելելու՝ խորովածի, բաղնիքում գոլորշիով լոգանք ընդունելու, հին նկարներ նայելու և իր մանկությունը հիշելու:Նա շատ հաճախ ինձ ասում է. «Այնքան ուրախ եմ, որ համաձայնեցիր դառնալ իմ մայրը»: Ես պատասխանում եմ. «Բայց դու ճիշտ էիր, որ ինձ դուստր է պետք: Շնորհակալ եմ, որ իմ դուստրն ես դարձել»
