Իմ «հայվանը» գիտի մամայիս տանն եմ մնալու, ընենց որ սաղ գիշեր միասին կլինենք․․․Պատահական լսեցի կնոջս հեռախոսազր ույցը։Ես 40 տարեկան եմ ու հայտնվել եմ շատ հիմ ար վիճակում: Միշտ մտածել եմ, որ ունեմ աշխարհի ամենալավ կինը, ով ինձ պա րգևել ա հրաշք էրեխեք:
Տղես 11 տարեկան ա, աղջիկս՝ 6: Շատ եմ սիրում իմ ընտանիքը: Գործերս սկսեցին լավանալ, ու կնգաս համար վարսավիրանոց բա
ցեցի, թող իրա բիզնեսը ունենա, ումից ա պակաս: Ես միշտ մտածել եմ, որ տղամարդը պիտի շատ լավ պահի կնգան: Կինս, որ դուրս
ա գալիս փողոց, բոլորը հիանում են:
Իրա համար թանկանոց մեքենա եմ առել:Ես էլ ամբողջ օրը զզբաղված եմ իմ գործերով:Միշտ ուշ եմ տուն գնում: Կարոտում եմ կնգ աս էլ, էրեխեքիս էլ: Մի օր շուտ էի վերջացրել գործս ու ասեցի գնամ կնգաս անակնկալ անեմ, տանեմ ռեստորան, իրար հետ ճաշենք, հետո գնանք մի քիչ ֆռֆռանք:
Կաբինետի դռան մոտ լսեցի, որ հեռախոսովա խոսում:Ես ականջ դնելու սովորւթյուն չունեմ: Բայց անկախ իմ կամքից լսեցի: Ասումա.
-Կյանքս կարոտել եմ, էսօր հարմարացրու տեսնվենք, իմ «հիմար գառնուկը» գիտի մամայիս տանն եմ մնալու, ընենց որ սաղ գիշեր միասին կլինենք:Ականջներիս չէի հավատում: Ես ոչ գառնուկ եմ, ոչ էլ՝ հիմար:Ուղղակի խաբված եմ:Գնացի տուն, երկար մտածեցի ու որոշեցի անելիքս:
Նախ կնգաս զրկեցի սաղ միջոցներից, ավտոն, վարսավիրանոցը ձեռքից վերցրի,թանկանոց շորերը տարա վառեցի ու հետո իրանից բաժանվեցի: Ոտերս ընկած ներեղություն էր խնդրում, բայց ես իրա պատկերացրած հիմար գառնուկը չեմ: Ինքը արժանի չի ինձ:
