Ժամականին հայրիկիս գործերը լավ էին, բոլորին օգնում էր, բայց․․․Ինչքան ուզում ես լավություն արա, մի անգամ չարեցիր, լրիվ արած ներդ մոռանում են․․․Սկի երեսիդ էլ չեն նայում։Ժամականին հայրիկիս գործերը լավ էին, բոլորին օգնում էր, բայց․․․Ինչքան ուզում ես լա վություն արա, մի անգամ չարեցիր, լրիվ արա ծներդ մոռանում են․․․
Սկի երեսիդ էլ չեն նայում։Ժամանակին պապայիս գործերը լավ էին, լավ փող էր աշխատում: Բայց ինքը հիմ իկվա հարուստների պես չէր, բոլորին օգնում էր:Հիշում եմ մենք մենակ հացի չէինք նստում, միշտ տանը հյուրեր կային, հեռու ու մոտիկ բարեկամներ, հարազ ատներ:
Հենց մի հարց էր լինում, անմիջապես գալիս էին հորս մոտ: Ոչ մեկին չէր մերժում: Մեկին մեքենայի համար գումար էր պետք, մեկն աղջ կան էր ամուսնացնում, էն մյուսը կահույք էր ուզում գնել և այլն:Մամաս մեկ-մեկ նեղվում էր, բայց պապաս ասում էր, մի նեղվի, ունենք, պիտի օգնենք, վաղն էլ իրանք մեզ կօգնեն:
Ժամանակները փոխվեցին, պապայիս գործերը էնքան էլ լավ չէին: Զգում էի, որ պապաս սր տնեղվում էր: Մամաս էլ սի րտ էր տալիս, ասում էր, լավ կլինի, էդքան մարդու լավություն ես արել, քո երեխեքի դեմը կբերի: Մի անգամ բարեկամներից մեկը եկավ գումար խնդ րելու, բայց պապաս մե րժեց, բացատրեց, որ հնարավորություն չունի օգնելու: Նույն մարդուն մի քանի անգամ օգնել էր, բայց էս անգ ամը չկարողացավ:
Հաջորդ շաբաթ հարսանիքի էինք հրավիրված: Նույն մարդն էլ էր հրավիրված: Մեզ տեսավ, երեսը շուռ տվեց, չբարևեց: Պապաս խորը հիաս թափություն ապրեց: Ասեց. ինչքան ուզում ես լավություն արա, մի անգամ մե րժեցիր, սաղ արածներդ մոռանում են, ու երեսիդ էլ չեն նայում:
