Ըտենց ա․․․Բեր պահի մեծացրու, կյանքդ իրանց նվիրի, իրանք էլ գնան զոքանչին Մարտի 8-ին ծաղիկ տանեն, հարազատ մորն Էլ
շան տեղ չդնեն։Երկու տղա ունեմ: Երկուսն էլ ամուսնացած են, առանձին են ապրում: Ես ու մարդս ամեն ինչ արել ենք մեր տղերքի
համար. տուն, մեքենա, լավ կրթություն, դաչա, կարճ ասած, ոչ մի բանի նե ղություն չեն քաշել, ամեն ինչ պատրաստի ստացել են:
Երբեք իրանցից ոչ մի բան չենք պահանջել, չենք ուզեցել նե ղություն տանք: Բայց հիմա հասկանում եմ, որ երևի սխալա ըտենց: Ծնո
ղը երեխուց պիտի պահանջի, որ երեխեն հասկանա, որ ծնողն էլ ուշադրության ու հոգատարության կարիք ունի: Հարսներս լավն
են, բան չունեմ ասելու:Էն օրը հարսիս մոր հետ եմ խոսում, ասեց, որ տղես մեծ ծաղկեփնջով ու նվերով գնացել ա իրա մարտի 8-ը
շնորհավորելա:
Իսկ ինձ իսկի չէր էլ զանգել: Գոնե զանգով շնորհավորեր: Ճիշտ հասկացեք, ես չեմ նա խանձում, ես ուրախ եմ, որ իմ տղեն էդքան
ուշադիր ա իրա զոքանչի նկատմամբ, էդքան շնորհքովա: Ուղղակի վի րա վորանք եմ զգում, որ ես անտեսված եմ:
Սենցա բա, բեր, պահի մեծացրու, ամեն ինչ արա, օր ու գիշեր աշխատի, նվիրվի իրանց, իրանք էլ գնան զոքանչի մարտի 8-ը շնորհա
վորեն, մոր մասին սկի չհիշեն էլ:
