Աշակերտը մի տարօրինակ տուփ հանձնեց ուսուցչուհուն․․․Դա ծիծաղ առաջացրեց մյուս աշակերտների մոտ։«Հերթական աշակերտն է, որից ոչինչ չես սպասում…» Ուսուցչուհին ընդունեց տուփը՝ սովորական ժեստով, պատրաստ էր շնորհակալություն հայտնել եւ դնել մի կողմ՝ առանց նայելու։ Բայց տղայի լարված, բայց հույսով լի հայացքը ստիպեց նրան փոխել միտքը։ Նա որոշեց անմիջապես բացել այն։
Երբ ուսուցչուհին բացեց փաթեթավորումը եւ բարձրացրեց կափարիչը, ամբողջ սենյակում լռություն տիրեց։ Բոլոր աշակերտները քար ացան՝ զարմանքով նայելով։ Ուսուցչուհին ապշած հայացքով նայեց տղային…
Տարվա վերջում յոթերորդ դասարանի աշակերտները որոշեցին փոքրիկ խնջույք կազմակերպել՝ իրենց ուսուցչուհուն շնորհակալությ ուն հայտնելու համար։
Սենյակը լի էր ծաղիկներով, գունավոր նվերներով եւ շնորհավորանքների բացիկներով։ Նրանց մեջ աչքից հեռու էր մի համեստ տղա, որին սովորաբար անտեսում էին։ Նա ամաչկոտ մոտեցավ։
Չնայած իր խելքին, տղայի գնահատականները վերջին շրջանում կտրուկ ընկել էին՝ մոր ծանր հիվանդության եւ հետագա մա-հվան պատճառով։
Ամաչկոտ ժպիտով նայող փոքրիկ, անճաշակ փաթեթավորված տուփ։ Մի քանի աշակերտ ծիծաղեցին. «Էս էլ մի նվեր՝ ուղղակի աղքատ ությունից…»
Ուսուցչուհին պատրաստվում էր չբացել այն ու դնել մի կողմ։ Բայց տղայի դեմքի արտահայտությունը՝ միաժամանակ մտահոգ ու լուրջ, ստիպեց նրան փոխել միտքը։
Նա բացեց տուփը։ Սենյակում լռություն տիրեց։ Ներսում կար հին թեւնոց՝ զարդարված գունավոր քարերով, եւ մի փոքրիկ՝ գրեթե կիսա դատարկ օծանելիքի շիշ։
«Դա մայրիկինս էր», — շշնջաց տղան։ «Մտածեցի՝ գուցե դուք ուզենաք կրել այն…»
Մի քանի աշակերտ մեղմ ծիծաղեցին։
Բայց ուսուցչուհին հագավ թեւնոցը եւ մի փոքր օծանելիք փչեց հագուստին։
«Դու հիմա մամայի հոտն ունես», — ասաց տղան՝ արցունքներն աչքերում։
«Նուրբ բույր է, չէ՞, երեխաներ», — ժպտալով պատասխանեց ուսուցչուհին։
Այդ օրվանից ամեն ինչ փոխվեց։ Նա սկսեց օգնել տղային դասերից հետո, եւ ժամանակի ընթացքում նրա գնահատականները բարձրա ցան։ Իսկ ամենակարեւորը՝ տղան սովորեց հավատալ ինքն իրեն։
