Տղայիս նշանադրության օրը առաջին անգամ տեսա ապագա հարսիս ծնողներին․ Ծանոթանալով նրանց հետ՝ նույն պահին չեղարկեցի նշանադրությունը․․․

Տղայիս նշանադրության օրը առաջին անգամ տեսա ապագա հարսիս ծնողներին․ Ծանոթանալով նրանց հետ՝ նույն պահին չեղարկեցի նշանադրությունը․․․Ես ու ամուսինս՝ Տիգրանը, բաժանվեցինք 3 տարվա համատեղ կյանքից հետո: Ամուսնուս նման որոշումից հետ չպ ահեց ոչ իմ 8-ամսական հղիությունը, ոչ էլ մեր ծնողների խոսքերը:

—Ես սիրահարվել եմ, — ասաց նա ու հեռացավ տնից:

-Նրա աշխատավայրից է… երբեմն տեսնում էի նրանց միասին…- մրթմրթաց նրա ընկերը, ով եկել էր օգնելու հավաքել իրերը:

1 ամսից ծնվեց որդիս:Ծողներիս օգնությամբ ապրեցինք 3 տարի, հետո տղայիս տարա մանկապարտեզ, տեղա-վորվեցի աշխատանքի, որ ոտքի հանեմ միակ զավակիս: Չնայ ած նրան, որ թեկնա ծուներ ունենում էի, ես այդ-պես էլ չամուսնացա: Իսկ նախ կին ամո ւսինս ուղղակի անհե տացավ մեր կյանքից, մեր մասին մոռա ցան նաև նրա ծնողները:

Մեր ընդհանուր ծանոթներից մեկից պատահաբար իմացա, որ նա ամուսնացել է ու աղջիկ ունե-ցել:Դա առաջին ու վերջին լուրն էր որ դո ւս հոր մասին:Վեր ջերս որդիս հայտ նեց, որ ընկերո ւհի ունի, հետո մոտ 1 ամիս անց ասաց, որ ուզում է ամուսնանալ: Բնականա բար, ուրախ էի որդուս համար, չէի էլ կասկածում, որ նա ճիշտ ընտրություն է կատարել: Խնդրում էի՝ ծանոթացնել ինձ և հարսնաց ուի, և նրա ծնողների հետ:

Տղաս ա-սաց, որ նրանք Ռուսաստանում են, ու երբ գան, նույն օրն էլ կգնանք նրանց տուն նշանադրության:Ճիշտն ասած, այդ միտքն ինձ այդքան էլ չուրա խացրեց. դժվար է նման պատաս խանատու օրը գնալ անծանոթ մարդկանց տուն ու խնդրել նրանց դստեր ձեռքը, բայց դե ուզած-չուզած համաձ այնվեցի: Բայց ինչ տհաճ շոկ ապ րեցի, երբ որդիս ինձ տա րավ սիրելի աղջկա ծնողների մոտ:

-Մամ, ծանոթացի: Քրիստ ինեի ծնո ղներն են: Ինչ պես ասում են, ավելի լավ է ուշ, քան երբեք, — ծիծաղելով ա-սաց որդիս, բայց նայեով դեմքիս՝ հասկացավ, որ մի բան այն չէ:

Որդիս երջանիկ էր, բռնել էր սիրած աղջկա ձեռքը, իսկ ես ու Տիգրանը՝ վախից ու տհաճությունից գունատված, միմյանց էինք նայում: Հետագա իրադարձությունները նման էին սերիլաի. սակնդալ, արցունքներ, ամոթ… Ես ա-ռաջին անգամ տեսա, թե ինչպես է որդիս արտասվում մեծ տարիքում:

Հետո նա դեռ 1 ամիս փորձում էր ուշքի գալ, բայց հասկանալով, որ այլևս չի կարողանա նրանց հետ նույն քաղաքում ապրել, գնաց եր կրից: Հիմա մնա-ցել եմ միայնակ, ուզում եմ գնալ որդուս մոտ, բայց նա թույլ չի տա լիս, ասում է, որ իրեն այդպես ավելի լավ է…

Աղբյուր

Понравилась статья? Поделиться с друзьями: