Մայրիկս գիտի եղբորս ստոր արարքի մասին, բայց լռում Է, իսկ ես․․․Իսկ ես չգիտեմ ինչ անեմ։Ամենայն հավանականությամբ, արդեն
լիովին կարող եմ ասել, որ այլևս ընտանիք չունեմ։ Նույնիսկ մայրս է եղբորս կողմից։ Նա դա բացատրում է շատ պարզ ձևով: Մենք
ապրում ենք նրա հետ նույն տանը, ուստի վի ճել չի կարելի:
Իսկ այն, որ նա ստ որ է գործում, արդեն երկրորդական նշանակություն ունի։ Կյանքում ամեն ինչ պատահում է:Մեծ հաշվով կատարվա ծում իմ մեղքն էլ կա։Ես վստահում էի հարազատներիս,չէի մտածում,որ նրանք կկարողանան ինձ գցել:Որքան սխալ էի ես այս հարցում: Մեզ յուրաքանչյուրիս պատկանում էր ամբողջ բնակարանի ուղիղ ⅓-ը:
Այսպիսով, այն սեփականաշնորհվեց։ Այդ ժամանակ հայրիկը ներգրավված չէր: Տատիկս ունի իր մեկ սենյականոց բնակարանը։ Սկզ բում նա որոշեց կտակել այն երկուսիս՝ ինձ և եղբորս, իսկ հետո մենք պետք է ինքներս որոշեինք, թե ով է ապրելու այդ բնակարանում, կամ ուղղակի վաճառելու ենք այն ու կիսելու գումարը։Եղբորս ամուսնության ժամանակ տատիկս դեռ ապրում էր։
Նրա կինը հղի էր և որպեսզի բնակարան չվարձեր, եղբայրս ապրում էր մորս հետ, ես գնացի սովորելու մեկ այլ քաղաքի համալսարա նում։ Մայրը տեղավորվեց մի փոքրիկ սենյակում, իսկ եղբայրս՝ նախասրահում։Եթե այցելության էի գալիս, մորս հետ էի քնում։ Բայց ինձ համար պարզ էր, որ սկզբունքորեն վերադառնալու տեղ չկար, եղբորս լկտի կնոջ հետ չէի կարողանում լեզու գտնել։
Նա փորձում էր բոլորին պարտադրել իր օրենքները, մայրս ընդհանրապես չէր ուզում հակասել նրան։Նա նաև խնդրեց ինձ աղմուկ չբ արձրացնել: Ի վերջո, ես պետք է հեռանամ, իսկ նա կշարունակի յոլա գնալ նրանց հետ։ Այդ մասին տատիկիս ասացի։Այնուհետև նա ասաց, որ ես կարող եմ հրաժարվել մորս բնակարանում իմ բաժնից, իսկ տատիկս ինձ կկտակի իր մեկ սենյականոց բնակարանը: Այս առաջարկով գնացի հարազատներիս մոտ։
Սկզբում եղբայրս սկսեց դժ գոհել, որ դա իրենց ձեռնտու չէ։Բայց հետո նա արագ փոխեց իր միտքը։ Ես զարմացա, բայց հետո պարզ վեց, որ մայրս խոստացել է իր բաժինը կտակել նրան։Ես թողեցի իմ բաժինը, բայց տատիկս անժամանակ մա հաց ավ։ Նա հայտնվել է հ իվանդանոցում և հանկարծամ ահ եղել։
Արդյունքում նրա կամքը մնաց նույնը։ Ինձ դա շատ չէր անհա նգստացնում, քանի որ չէի կարող կասկածել եղբորս ստ որության մեջ։
Ի վերջո, ես լավ կարծիք ունեի նրա մասին։Որքան սխալ էի ես: Եղբայրս շատ զարմացա վ իմ հարցից ու ասաց, որ նման բան չի հի-
շում։ Ոչ մի պայմանավորվածություն: Հետո նա հեգնական ժպտաց և ավելացրեց, որ ես հանգիստ կարող եմ դիմել դ ատարան, եթե
ինչ-որ բան ինձ հարմար չէ։ Իսկ ես ում ապացուցեմ։
Արդյունքում ես ունեմ մեկ սենյականոց բնակարանի կես,իսկ մորս բնա կարանում՝ ոչինչ։Ես դիմեցի մորս աջակցության համար, բայց նա հաստատեց եղբորս կարծիքը։Փաստաթղթերի համաձայն ամեն ինչ ճիշտ է։ Հետո դեմ առ դեմ մայրս համաձայնեց, որ եղբայրս անա զնիվ է վարվել, միայն թե չի խոսելու նրա հետ։Նա ասաց, որ շարունակելու է ապրել եղբորս հետ և չի ուզում հարաբերությունները փչ ացնել նրանց հետ:
Ես ուզում եմ տատիկիս բնակարանը որքան հնարավոր է շուտ վաճառել, գումարը վերցնել ու գնալ։ Ես ոչ մեկին չեմ ասի իմ հասցեն։
Ես այլևս ընտանիք չունեմ։ Ես կկազմակերպեմ իմ կյանքը: Ես ընդմիշտ դադարեցրի նրանց հետ բոլոր շփումները:
